!Het verhaal van Joris (joyrider)!
’s Morgens om 6 uur gaat de wekker. Hoewel ik de vorige avond redelijk vroeg naar bed was gegaan om niet al te brak te zijn op ‘t circuit had ik er toch wel moeite mee om m’n nest uit te komen. Wie verzint het toch om op z’n vrije zondag zo vroeg op te staan? Nou... ik dus... samen met nog zo’n 20 andere mensen om uiteindelijk met z’n allen op ’n circuit de mogelijkheden van onze bolide te leren kennen, en onze eigen grenzen te verleggen.
Na het dagelijkse opsta-ritueel te hebben doorlopen ben ik klaar om te gaan rijden. Nog even een korte controle van alle vloeistofniveau’s en dan is het zo ver... Duitsland here I come!!
Zoals te verwachten is het rustig op de weg, en ik kan alvast lekker de motor warm laten draaien. Dan nader ik de eerste stop: Tankstation en parkeerplaats de Lucht. Even goed opletten want het zou niet de eerste keer zijn als ik de afrit straal voorbij rijd. Maar dit kon zelfs ik niet missen, en dus rij ik daar al de eerste paar mensen tegemoet. Om half negen bij de de Lucht was de afspraak. Dat werd iets later aangezien de organisator van het festijn (Fred) “vertraging had opgelopen”. Maar dat kwam goed uit want daardoor had Martin nog mooi even tijd om zijn audio systeem weer werkend te krijgen. Verder werd er niet echt veel gezegd... daar was het gewoon te vroeg voor. Dan arriveren de laatste paar ook en kunnen we verder gaan naar het volgende stoppunt: Venlo. Dit was een korte stop en met een kleine uitbreiding op de karavaan rijden we verder naar de grens. Dat is toch wel een kick hoor... zo met een groep over de snelweg blazen. Mijn medeleven gaat uit naar de onzaligen die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats op de weg waren. Zij zullen trauma’s hebben nu. Maar goed, we naderen de grens en het bleek dat daar ook nog mensen moesten worden opgehaald. Wist ik veel. Rij ik eerst op de linker baan nog achter de groep aan, mis ik vervolgens ineens de afrit waar de rest op was gereden. Ik had twee opties om de afrit nog te halen: een caravan van een wagen afrijden of een andere wagen de afrit opduwen, en geen beide sprak me aan dus reed maar door. Dan maar de invoegstrook op, in de ankers, en achteruit alsnog het douane terrein op. Ik wìl niet eens weten wat voorbijrijders dachten op dat moment aangezien de meesten niet vrijwillig naar de douane teruggaan als ze er al voorbij zijn...
Na nog even de laatste instructies te hebben doorgenomen begint de echte reis, met als eindbestemming de Nürburgring. Ik had zelf nog nooit over de Duitse snelwegen gereden (tja, is ook zo’n eind vanaf Arnhem), dus ook dit was weer een leuke nieuwe ervaring. Met ruim 15 wagens over de weg blazen, en even de Duitsers laten zien dat Nederlanders zich niet laten onderdrukken!! Na een flink eind te hebben afgelegd verlaten we de snelweg en gaan we het berggebied in over bochtige binnenweggetjes. Even de stuurbekrachtiging, remmen, vering en schokdempers testen. Voorbij een wit bordje langs de weg, met rode rand en “50” in het midden. Niemand die daar op let. Dan nog een, dit keer staat er “70”. En wat verderop weer een andere variant die “60” aangeeft. Jaja... zal wel... je kan hier ook “80”. Dat gaat lang goed, tot er in een berg-afwaartse bocht een “auto met pech” stond. Althans, dat was mijn eerste indruk. Gevarendriehoek, paar geparkeerde auto’s, politie erbij. Houdt een agent ineens een bordje uit dat aangeeft dat de wagen voor me even moet stoppen. “Krijg nou de *****” dacht ik nog, terwijl ik maar snel doorreed. Bij een tankstationnetje even verderop waren de eerste paar al gestopt om te tanken en de voedselvoorraad aan te vullen. Ook best leuk. Met flink wat wagens binnen enkele minuten een lokaal parkeerplaatsje bezetten. Allemaal even tanken, even de benen strekken, wat eten, korte plaspauze, en natuurlijk wachten op het slachtoffer die door de Gestapo uit de colonne geplukt was. Hij reed 16km/u te hard. Hadden ze gemeten zeiden ze. Even afrekenen graag... 20 Euro lichter, en bedankt.
Als iedereen weer zo ver is rijden we door naar de ring. Althans, dat was het idee. Alles gaat goed, volgen netjes de borden die ons naar onze bestemming zullen brengen, en ja hoor, we rijden de bocht om en daar is het dan. Maar de Nordschleife, waar wij moesten zijn, was nog wat verder. Dus doorrijden maar. Terug de bossen in, bergje op, bergje af, bochtje links, bochtje rechts... en keren maar want we zaten verkeerd. Andere afslag, dit keer wel de goede kant op, en daar waren we: ingang van de Nordschleife. En nu zoeken naar een parkeerplaats. Het duurde even, heb in paar minuten een complete sightseeing van het terrein gehad, paar rondjes om de centrale rotonde gereden, en uiteindelijk een parkeerplaats gevonden. Ik stap uit, er komen nog wat meer Astra’s de bocht om zeilen en tot mijn grote verbazing wordt de Astra station het terrein opgesleept. Hmmm, wat zou dat nou weer zijn? Bleek dat de linkeraandrijfas was afgebroken. Da’s mooi kut. Daar heb je dan enkele honderded kilometers voor afgelegd. Na even kort ons medeleven te hebben ge-uit lieten we hem achter en gingen naar de kantine. Het begint te regenen. Even daarvoor was al omgeroepen dat er een ongeluk op baan was gebeurd en deze tijdelijk was gesloten. We gaan naar binnen en kijken toe hoe even later een relatief licht beschadigde wagen van de baan wordt gesleept. Dat geeft hoop. En dan is het zover. Tijd om race-kaarten te halen. Voor niet iedereen is de werking van de automaat vanzelfsprekend maar uiteindelijk slagen we er allemaal in om een kaartje uit het machien te krijgen. Racen maar. Fred legt nog even uit hoe je langs de controle kan komen, ook als je je niet aan de regel houdt van “geen camera’s op het circuit”. En daar gaan we. Ik heb in mijn wagen nog van alles losliggen, maar tijd om dit op te ruimen heb ik niet meer. Ik wil de baan op. Ik wil crossen. Ik wil scheuren. Ik wil... nou ja, ik had echt geen flauw idee waar ik eigenlijk aan begon.
Ik rij achteraan de rij richting de start. Langzaam maar zeker krijg ik toch zweethandjes. Bij de “ingang”, kaartje in de automaat, slagboom omhoog... en daar gaan we dan. Fred blijft nog even wachten tot iedereen de baan op is en geeft dan gas en scheurt iedereen (lees: mij, de rest is aanname) voorbij en daar ga ik dan. Eerste bocht, wham!! Rij zo de mist in... ruik verbrand rubber... en had nu al spijt dat ik dit aan het doen was!! Maar had geen tijd om daar over na te denken, want de snelheid werd opgevoerd en de bochten werden scherper. Whaaaaaa!!! Dit is cool man!!! Bochtje, gillende banden, oeps toch maar afremmen dan, kort recht stuk, gas erop, gas eraf en in de ankers, weer een bocht!! Bergje op, voel me 10x zo zwaar en m’n maaginhoud wordt flink omhoog geduwd. Bovenaan de berg weer een bocht, en weer naar beneden. Nu word ik ineens een stuk lichter, maaginhoud weer terug naar waar het eerder al zat, en hoppa... bocht weer om. Terwijl ik me volledig concentreer op “de weg”, word ik ingehaald door alles wat wielen heeft. En dat is in de ruimste zin van het woord. Yaaay! Ik ga hard man!! Pwaaap, daar gaat een Porsche, en hop, BMW er achteraan, dan wat motoren, en zelfs Golfjes scheuren voorbij alsof ik stil sta. Maar geen tijd om me daar mee bezig te houden, want ik vlieg zowat uit de bocht... verlies bijna controle over het stuur... maar dankzij mijn 1 jaar lange rijervaring en perfecte rijkunsten weet ik op de baan te blijven (de mogelijkheden van de Astra zullen hier ook wel enigzins wat mee te maken hebben) en bonkt m’n hart in m’n keel en jaagt de adrenaline door m’n kop. Na een paar minuten zie ik geen andere Astra’s meer. En begon bochten te herkennen. Leek wel alsof ik hier al eerder was geweest. Damn... ik heb toch niet een afslag gemist of zo?? Gelukkig is dit geen snelweg en kan je maar 1 kant op en dat is richting de finish. Pfffff, opluchting. Al snel kom ik een volgend probleem tegen: ik kan niet meer harder. Gas vol ingetrapt, toeren blijven hangen rond de 2500, snelheid stokt op 80. F*ck, ik heb vast wat kapotgereden. Terugschakelen naar 4, toeren gaan ietwat omhoog, snelheid neemt ook wel iets toe. Verder terugschakelen, toeren schieten verder en jawel... we maken weer snelheid!! Afstandsbordjes lopen op... 18km... 19km... 20km... zal er zo wel zijn... laatste bocht om en daar is dan de finish. Flink lang recht eind, nog even vol op ’t gas, haal een zwarte Seat Ibiza in (heb ik tenminste 1 wagen ingehaald), en dan afremmen om uiteindelijk de baan te verlaten en weer te parkeren. Hmmm, even afkoelen hoor. Ik stap uit, doe snelle controle of alles nog aan de wagen zit, en op naar de rest om hun verhalen te horen. De ervaringen waren allemaal redelijk hetzelfde en de meningen onverdeeld: dit was gewoon met 1 woord “vet-cool-gaaf-strak-kickuh”!! Langzaam zakt bij iedereen weer het adrenaline niveau en zijn we klaar om richting een wat hoger gelegen locatie te gaan van waar we een mooi uitzicht hadden op de baan. Ik wil wegrijden maar rij ietwat te dicht langs een geparkeerde Golf. Gaat net goed maar Duitse eigenaar stapt toch uit om even te mopperen. “Ja ja sorry... das ist toch auch nicht mein bedoeling?!? Ich wol ihre auto nicht beschadigen, und mein eigen auto auch nicht”. Raam weer dicht, ik mompel nog “zeikstraal” en geef gas en laat hem achter terwijl hij nog loopt te zwaaien. “Ja hoor... dag meneer” en zwaai nog even terug. Kan in de verte nog maar net de rest van de groep zien dus even flink doorrijden. Eenmaal bij de groep sluit ik achteraan aan en zijn zie ik Fred met zijn wagen van de andere kant alweer aankomen... weer verkeerd gereden. Dus ook maar keren, en weer aansluiten, en daar komt Fred weer voorbij aan de andere kant. Dag Fred, wat ben je aan het doen Fred, kan je het vinden Fred? Wederom keren en opnieuw achter de slinger aan en dan weer een zanderig parkeerterrein op. Even de wagens in mooie formatie parkeren voor een groepsfoto. Allemaal even genieten van het uitzicht van ruim 15 Astra’s en een Kadett en Corsa, en dan weer door want hier moesten we eigenlijk niet zijn. Even belletje plegen en nu weet Fred toch echt waar het is. Weer de weg op, bochtige bergweggetjes, blablabla dat kennen we nu wel, en wel verdomme, komt dat paarse kreng met die Audi-lichten weer van de andere kant aangecrossed!! Dan maar even een Nederlandse 205 GTi aanhouden om de weg te vragen, en gelukkig is hij zo vriendelijk om ons voor te rijden. Nou hehe, daar zijn we dan. Met z’n allen parkeren op een terreintje bij een lokaal restaurantje. Wat zou dat bordje “Bitte nicht parkieren, nur fur Kunden” toch betekenen? Weten wij veel, en als iedereen geparkeerd staat lopen we weg. Maar wie staat daar achter het raam te zwaaien? Is dat de manager van het restaurant? Wat zou hij willen? Een foto? Hmmm, even vragen dan maar. Oh... hij wilt niet hebben dat we hier parkeren. Dat terrein is voor klanten. Nou ja dan gaan we maar weer, want zelfs als Fred beloofd dat we zo echt even terugkomen om wat te eten is hij niet overtuigd en wil hij dat we opzouten. Complete volksverhuizing weer. Een paar honderd meter verderop een parkeerplaats van de lokale Lidl. Ruimte genoeg voor iedereen. We lopen naar de plaats waar we de baan kunnen bezichtigen, komen nog langs een tankstationnetje waar de voorraden weer even worden aangevuld, en dan maar genieten van het uitzicht van voorbijscheurende wagens en motoren. Erg indrukwekkend. Nog wat foto’s schieten en maar weer terug naar de parkeerplaats waar nog altijd de Astra station staat met z’n gebroken aandrijfas. Ook de Kadett heeft nu een probleempje: het linkerknipperlicht blijft hangen. We kijken er allemaal even naar en zijn het erover eens dat dit erg vreemd is maar niemand heeft een zinnig idee om het op te lossen. Behalve Nick met de Pet dan. Die raadt aan om even de accu los te koppelen. Zo gezegd zo gedaan, en het probleem is opgelost. Dankjewel Nick. We blijven nog even hangen, vragen killer (eigenaar Astra station) of hij er bezwaar tegen heeft als wij alvast naar huis zouden gaan. Dat vindt hij niet erg en dus tonen wij nogmaals ons medeleven en laten hem weer achter om zelf op huis aan te gaan. Het is zowat een traditie dus na nog geen 10 minuten onderweg te zijn keren we weer en rijden een aantal nog langs een pompstationnetje voor wat Euro Ongelood. En dan begint de lange reis terug. Het lijkt een stuk langer dan op de heenweg. Dat zal wel met de gigantische file te maken hebben. Daar zit je dan met je 2 liter GSi, zij het met 8 kleppen of met 16. Gemiddelde snelheid van enkele kilometers per uur. En dan begint het. Het wordt warmer. De Deutschen Rundfunk jengelt door de radio. En plots moet ik zeiken als een reiger!! Tergend langzaam rij ik langs een bordje dat aangeeft hoe ver het nog is naar de eerstvolgende stopplaats. Ik kan wel janken!! Na een eeuwigheid van 2 uur is de file voorbij en maak ik snelheid, in de ruimste zin van het woord. Ik vlieg!! Ik ben een bliksemflits!! Ik ga zowat sneller dan het licht!! 180 op de teller... 190... 195... SH*T!!! Afremmen!! Een of andere grapjas had het lef om op mijn baan te komen rijden... NOKKEN!!! En daar ga ik weer... 120... 130... 140... PRRRRRRRR... Hmmm, wat is dat nou weer. Beetje inhouden, 130, getril is weg. Optrekken, bij 140 weer hetzelfde geluid. Nog wat harder, en weg is het weer. Nou ja... zal wel. Knallen met die bak!! En weer was ik als een kogel uit een kanon. Ik hoor nu zelfs de lucht suizen. Hoppa, en daar rij ik voorbij de eerste paar Astra’s. Ja jongens ’t is goed maar ik moet plassen dus ik rij door hoor!! Dag allemaal... en weg ben ik. Uiterst geconcentreerd storm ik regelrecht op Nederland af. Ik was zelfs zo geconcentreerd dat ik vergat dat ik zo nodig moest. Eenmaal in Nederland, en terug op de gangbare snelheid, geeft m’n blaas weer aan dat-ie vol zit. Toch maar even stoppen dan. Even lozen, laatste broodje eten, laatse pakje lauwwarme appelsap wegwerken, en dan weer rustig door naar huis tuffen...
Eenmaal thuis aangekomen laat ik me op bed vallen................ Volledig uitgeput............ De wereld kan me gestolen worden.............. ìk heb zojuist de meest indrukwekkende dag tot nu toe in m’n leven meegemaakt..........................................
(foto's ingestuurd door Martin Barendregt (Metal-M-GSi))
